Hin dîrok hene ne tenê hejmarên li ser rûpelek salnameyê ne. Hin roj, ew qîrîna ji bêdengiya bi sedsalan a gel e. 15’ê Gulanê yek ji wan rojan e. Cejna Zimanê Kurdî rûmeta zimanekî ye ku barê hezar salan hilgirtiye û li gel hemû qedexe, hemû zilm û înkarê jiya ye.

Ziman ne tenê ji peyvan pêk tê. Ziman ken, şîn, xewn, hebûn û duaya gel e. Ziman lorîna ku dayik ji zarokên xwe re vedibêje ye. Ziman gotinên ku du evîndar ji hev re vedibêj in e. Ziman deng e ku li quntara çiyê, li ber agirek, di zindaneke tarî de deng vedide ye.

Zimanê Kurdî, mîna çemek e ku her ku tê qedexekirin bêhtir tê ziman. Sînorên ku dewletan xêz kirine çiqas qalind dibin bila bibin, wê nekaribin pêşî li zimanê ku bi hezaran sal in hebûye bigirin. Ji ber ku ev ziman ne tenê amûreke axaftinê ye; bîr, ruh û siberoja gelan e.

15’ê Gulanê di sala 1932’yan de dema ku Celadet Elî Bedîrxan kovara Hawarê derxist, bû rojeke dîrokî. Yekem kovara Kurdî ku bi alfabeya latînî hatiye nivîsandin, deriyê nûjeniya Kurdî vekiriye. Wê rojê rûpelek hat çapkirin, lê bêdengiya sedsalê ya gel hat şikandin.

Zimanê Kurdî îro li kolanan, li dibistanê, di nava qada wêjeyê de, di sînema û muzîkê de dîsa hewl dide bêhna xwe bistîne. Lê ev ne di encama xweşxwaziyê de pêk hatiye, di encama israr, îrade û berxwedana gel de pêk hatiye. Ji ber ku her peyveke Kurdî mîna kulmekê ye ku înkarê têk dibe.

15’ê Gulanê ne tenê bedewiya zimanekî nîşanî me dide; di heman demê de berdêla ku ji bo wê hatiye dayîn jî tîne bîra me. Helbestên Kurdî yên ku di zindanan de hatine nivîsandin, pirtûkên ku li sirgûnê hatine çapkirin û zarokên ku di dibistana seretayî de ji ber axaftina bi zimanê dayikê hatine cezakirin tîne bîra me.

Û di heman demê de jî ziman bangek e: Biaxivin, binivîsin, bixwînin û ji bîr nekin. Ji ber ku her peyva ku tê jibîr kirin gorek e. Her peyva ku tê jiyîn jî jiyanek e.