Jina ku bi tilîliyan çeteyên DAÎŞ’ê têk birî

Gulistan Aksoy yan jî bi navê têkoşînê Hêvî Gabar, li her çar parçeyên Kurdistanê ji bo azadiya gelan şer kir. Di parastina Rovaja de weke jina ku bi tilîliyan çeteyên DAÎŞ’ê têk dibe, di bîra mirov de zindî ma...

Hêvî (Umut) a ku tevlî nava refên Têkoşîna Azadiya Kurd bûyî navê xwe bi tesadûfî girtibû, em nizanîn lê di wêrekiya xwe de çîroka şoreşeke ku mizgîniya wê dayin bi navê dilê xwe de dihilgirt. Çawa bibe jî, 18 salî çîroka xwe li rêze çiyayên Kurdistanê, li girên bê serî û bê binî, li dolên bê binî wê bihişta. Her wekû navê Gulistan a ku dayik û bavê wê lê kirî jî wê gulên di nava baxçeyê wêrekiya xwe de veşartî, wê di baya Kurdistanê de bifiranda.

Dema rojnamevanek ciwan bû, dema ku bê sekin telefona ajansekê dikir, dengê li beramberî wê dema digot, ‘Ez ji Hezexê li we digerim, ez ê nûçeyek girîng bidim,’ dema bersiv dida, digot; ‘Hezex kûderê ye, nizanim,’ bi gotina; ‘Dema ku nezanî Hezex kûdere, li wê baroyê çi kar heye?” pir şikestî bû, piştre soza ku naskirina hemû bajarok, navçe û bajarokên Kurdistanê dabû.

Hêvî wê ne bicihanîna soza xwe ya di salên derbasbûyî re bimîne, wê her rêya ji Amedê heta Zagrozan, ji Efrînê heta Şengalê, ji Qamişloyê heta Urmiyê, ji Behdînanê heta Kirmanşahê dirêj dibe, heta rêya wê ya bi keve bajar û bajarokan, wê her cihê ku biçiyê nîşaneyan bihêle, nav û bîranînên bi hevalên xwe re wê li ser deriyê ku lê dide binivîse. Halbûkî çavê xwe li gundek ê Anatoliya ya bi sedan kîlometre ji Kurdistanê dûr li cîhanê vekiribû.

Dema ku malbata wê di salên 1980’yî de ji gundê Baqîstan ê girêdayî navçeya Stewrê ya Mêrdînê koçî Keşan a navçeya Edîrneyê kiribûn, her wekû di çenteyên xwe de welatek mezin; Kurdistan cih kiribûn. Her wekû ne li Anatoliyayê, li bajarek ê Kurdisatanê zimanê dayika xwe Kurdî fêr bûbû, jina ciwan ruhê xwe bi Kurditiyê pêçayî bû. Dayika ku qet ne difikirî ku wê piştî çend salan di qadên cengê de kêrî keça wê were, ew fêrî tilîliyên ku di dawetên navûdeng ên Mêrdînê de diqêriyan kiribû.

Dilê wê êdî eşqa Kurdistanê dişewitî. Di sala 2002’an de, sibehekê ji nişka ve mala ku lê ji dayik bûyî, malbata xwe, xwişk û birayên xwe li pişt xwe hişt û berê xwe da Kurdistanê. Di nava refên têkoşîna azadiyê de bû gêrîlayek ciwan. Piştî perwerdeyên dîtîn, di wê pêvajoya ku herî giran ên têkoşîna azadiya Kurdan de, bêteredût herêmên herî germ ên tekoşînê hilbijart. Şandin Rojhilatê Kurdistanê, lê belê pir bi êş bû piştî demekê ji aliyê rejîma Îranê ve hate girtin. Pirskerên ku na dizanîn ji çanda “Ser dide, sir nade” hatî, wê rastiya nasnameya wê hêvî çêdikir, lê belê hewldanên wan vala bû.

SALÊN ROJNAMEGERIYÊ…

Gulistan Aksoy demekê di girtîgehên dewleta Îranê de mayî, pişte radestî dewleta Tirkiyê kirin. piştî ku nêzî salekê li girtîgehên cuda hate girtin, dema ku rastiya nasnameya wê ne zanîn hate berdan. Ha wê demê pêvajo di nava têkoşînê de ya herî sivik bû, ji ber ku hemû rêyên ku ji bo mala jê hatî vekirî bû. Lê belê wekî wê soz dayî, wê li cihê mayî yê di nava têkoşînê de tercîh bike, qada kar Bakurê Kurdistanê ye, êdî wê bi pênûs û wênekêşana xwe têkoşîna xwe dom bike.

Ji aliyek din ve jî wê weke ‘Doza KCK’ a dewleta Tirk bi nav kir, wê navê wê di operasyonên lêgerînê de be, wê kotekî jê xilas bibe wê ji nû ve berê xwe bide çiyayên azad ên Kurdistanê, wê di şoreşa Rojavayê Kurdistanê de teqînek çêbibe, dema ku bû mexdûrê êrîşên çeteyan, navê xwe ji bo cihê xwe di nava parastina vê parçeya welatê xwe de cih bigre nîvîsî. Dema danîna pênûsê û himbêzkirina çêkê hatibû û derket.

Dema ku Hêvî gehişte Rojava, xwe di nava şerê li dijî DAÎŞ’ê de li Til Koçer, Girê Spî û Serêkaniyê dît. Weke şervanekê cihê xwe di ‘Pêngava Fermandar Robar Qamişlo’ ya ji bo rizgarkirina gund û derdora Rojavayê Kantona Cizirê de cih girtibû. Bi bejna xwe ya zirav û kurt di serî de bal kişandi bû lê belê dema pêngav bi dawî bû navê xwe bi qehremanî nivîsî.

KEMÎNÊN JI BO DAÎŞ’Ê…

Ew bê ku tevger bike, bêhna xwe jî dikişand hindirê xwe, bê bêhdan, bê ku cudahiyê bike, carna piştî 8, caran jî 10 seatan dima bi hevalên xwe yên bi çek re kemîn li pêşiya çeteyên DAÎŞ’ê danî. Ji xwe destpê tilîliyên bajarê yên wê yê kevin ku ji dayika xwe fêr bûyî diqêriya, piştre jî dengê guleyên çeka wê. Çeteyên ku dixwestin Kurdistanê dagir bikin dema ku tilîliyên Hêvî dibihîstin li cihê xwe diman û ziravê wan diqeta, lewra lûleyên ku jinên kezîzer dihilgirtin hema li patika wan ve diteqa.

Dema ku di refên pêş de lingê pêngava Mebrûkayê bidawî bû, 26’ê Gulan a 2015’an di kamereya ku teyd dikir de wê bi Kurdiya xwe ya xweş ev digotin: “Ji ber sedema vê serkeftinê di despêkê de em dibêjîn li hemû gelê Kurdistanê, bi taybet li gelê Rojava pîroz be. Êdî qet kes nikare li beramberî azadiya gelê Kurdistanê raweste. Me hemûyan bi hev re têkçûna DAÎŞ’ê dît, hêvî dikim ku hemû cîhanê ev peyam girtibe.”

Çend hefte piştî van axaftinan Hêviya ku çûyî çeperê Serêkaniyê, pê li mahîna ku çeteyan çandî kir. Mirinê ji wêre kemîn danî bû. Ji serê xwe birînek giran dixwe, nîva wî rûyê xwe yê xweşik jî winda dike. Bi rûxmê vê jî jiyan, li ser milê hevalên xwe can dayîn, ji xwere terk kirina qada cengê têr nabîne. Destpêkê li Başûrê Kurdistanê, piştre jî li Rûsyayê tedawiyê dibîne, emeliyat bi serkeftî bûn, lê belê parçeyên biçûk biçûk di serê wê de dima. Li ser wêre hestiyên devê wê jî ji cihê xwe derketi bû, ji ber vê sedemê rast û dirûst ne dikarî xwarina bixwe û nedikarî nikare hûr bike. Hêvî bi demê re kîloyan winda dike, nirxên li ser laşê wê dikeve, hêza xweragiriya laş lewaz dibe.

ROJÊN ELMANYA…

Hêviya ku bi hêviya tedawiya xwe ya mayî temam bike, di nava sala 2017’an de berê xwe da Elmanya yê. Terkkirina Kurdistanê ji wê re giran hatibû, lê dibe ku bi devê xwe yê berê bigehişta didanên xwe. Piştî protezên ku li ser eniya wê hatî bicihkirin, bi gotina, “Wêneyên xwe yên berê dikarî bînî, belku ruyê te yê berê çêbikin”, dilê wê rehet dibû. Wê baş bibe, wê ji nû ve bigihîje ruyê xwe yê berê û wê bikeve li ser rêya Kurdistanê.

Vê navberê bi vî ruyê xwe yê bê mehd, tenê muameleya guhdarkirina şikestinên çîrokên wê yên penaberiyek ‘ji rêzê’ yên bi dixtor/memûrên Elman re bes bû, dema ku ji malên xwe derdikevin, ew radikirin li ser lingan û oxirkirin.

Di vê navberê de guhdarkirin bermahiyên çîroka wê ya doxtor/mehmûrên Elman ên rûtirş ku bi nêzîkatiyeke mîna penabereke ‘ji rêzê’ pêşwazî dikir bes bû, dema ji odeya wan derdiket ew oxir dikir. Tevî ewqas rêzdariyê jî digot; ‘Her tiştên Ewropiyan baş in lê ruhê wan tine, mîna zindiyên mirî ne, divê mirov hinek ruh bide wan’ aciziyên xwe nîşan dida. Her wiha ji bo çûyîna Kurdistanê jî veşartî pere jî kom dikir. Digot; ‘Karê rêxistina me ne diyar e, dibe sibe piştî tedawiyê bêjin bimîne vir, wê demê ez jî wê bilêda xwe bistînim û biçim.’

Wekî em hemû dizanin xeyalên Hêvî ya bi navê din Gulistan Aksoy nivî ma. Wê şeva 26’ê Tîrmeha 2020’an, bi eşqa şoreşê û dengê guleyan/mirina ku di canê wê de/ bi dengê gule û eşqa şoreşê ve, li pey xwe têkoşîneke mezin, mîrasekî giran ê şoreşê ku bê dawî hişt, li ser textê xwe ber bi ebedîbûnê ve çû. Çawa ku Schopenhaûer digot; ‘Her kes a li gel xwe wî kêm jê hes dike’ belkî me jî ji hêvî, hesta têkoşîn û azadiyê ya li gel Hêvî û li gel me kêm hez kir. Dibe di xeyalên xwe de xeyal kiribe û şiyar bûbe berî ku nefesa dawî bide, bi tilîliyan ruhê xwe ber bi ebedîbûnê ve bi rê kiribe…